ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست
هرسر موی مرا باتو هزاران کاراست
ماکجاییم و ملامتگر بی کار کجاست
ساقی و مطرب و می،جمله مهیاست ولی
عیش، بی یار مهیا نشود یار کجاست

ای جانان جان!

از فیض نگاه توست که عشق در خانه قلبمان می تپد،

 و رود زندگی در رگهای عمر، جاری است.
ترنم عاشقانه ترین کلاممان، موسیقی آرام نام توست، که به تار هستی، زخمه شوق می زند

و آهوی عاشقی را چابکتر از همیشه به هر سو می برد.
ای همیشه سبز!

 چشم به راه آمدنت، در جاده های سرد انتظار، ره می پیماییم. شاید آینه اشکمان نیم نگاهی

 از رخ مهتابی ات را حسرت به دل نماند.
ای سرخ ترین سپیده!

مهر خونین چشمانمان در انتظار صبح صادق دیدار توست که هر بامداد سر بر می کند،

 تا شاید دراین بی نهایت اندوه،

 نشانی از تو بجوید، که بی تو راه گم کردگانیم در این حیرت.

 
ای تمام زیبایی!

 عشق تنها با تو معنا می شود و دلدادگی، کودک نوآموز دبستان کوی توست.
تو جانی و همه خوبیهای عالم، کالبد.
اگر هنوز آیین مهرورزی غبار خاموشی نگرفته است،

چون مهر رخ تو برآیینه ها می تابد.

اگر هنوز امیدی است، چون گرمای نفس تو چون نسیم بهاری،

 جان می بخشد و شکوفایی می آورد.

نوشته های دیگران ()