اردیبهشت 1389 - خلـــوت دل...

خلـــوت دل...

انتظار باران.... جمعه 89/2/31 ساعت 7:8 عصر

نمی دانم کی خواهی آمد
آشنای دل ! تویی که هنوز به حقیقت نمی دانم کیستی ؟
تویی که یک روز غروب بر حاشیه دلم قدم می گذاری.

همه نوشته ها تو را گفته اند و همه کتاب ها تو را خوانده اند ، ولی

کمتر چشمی تو را در خواب دیده است .
تو سرچشمه بهترین های عالم هستی ،
مرا خوب می شناسی ، ولی من هنوز نمی شناسمت .
تو را در لابه لای صفحات نمی توانم بیابم .

تو احساس گم من هستی که در روز
جمعه
جمعه
جمعه
جمعه

بر منطق احساس من جاری می شوی ،
هیچ می دانی ، که من همانی هستم که هیچگاه ندیدمت ؛
چون حضور تو را حس کرده ام ،
ولی ظهور تو را هنوز نه ، تا دیگر دلم میان بودن یا نبودن مردد نشود .
امروز که اندازه تمام دلواپسی های نهج البلاغه در پاییز عاطفه های
اهالی کوفه دلشوره پیدا می کنم
باز مهمان حضور تو می شوم . حضور تو آنقدر وسیع است
که حتی در افق نگاه خزان زده غرب نیز می توان تو را

فهمید .نمی خواهم دلم را با چیزهای سر درگم ، گرم کنم.

تو نیز بر می گردی .
دلم راضی نمی شود تو را لا به لای خطوط کتاب ها جستجو کنم .
رد پای تو روی دل من است و جا پای قدمهایت یخ ذهنم را آب کرده است .

تو می آیی . بگو می آیی ،

می دانم . نه نمی گویی ،اصلاً در دفتر حضور تو ،

ظهور تو حک شده است .
ظهور تو حک شده است .
ظهور تو حک شده است .
ظهور تو حک شده است .
بگو راست می گویم . امروز مثل دیروز نیستم و فردا

مثل امروز نخواهم بود؛
چون می دانم مرا می خوانی . سرنوشت من این است که منتظر

بمانم و تو منتَظَر .
باور کن هیچ تردیدی ندارم ؛
. مولا جان ، این ها سرگذشت نیست ، این ها سرنوشت است ،سرنوشت

غربت و انتظار ...