خدایا هر وقت صدایم را گم میکنم....

ترانه ای برای تو میگویم تا اشیاء وطبیعت و آدمهای عاشق آن را زمزمه کنند.

هروفت کلمه هایم را گم میکنم...

با تو حرف میزنم و غزلی می سرایم..

خدایا هر وقت در ژیاده روی های شلوغ گم می شوم وفراموش میکنم از کجا آمده ام؟

به آسمان نگاه میکنم و حتم دارم دستهای تو برای کمک به من پایین می آیند...

خدایا میخواهم در جمع روشن آیینه ها بنشینم و گیسوان آرزوهایم را ببافم و از تو بپرسم

که دل چگونه باید بتپد و چشم چگونه میتواند آینه و دریا را در خود جای دهد ولب چگونه میتواند ترجمه ای از نام های شیرین تو باشد.

خدایا میدانم اگر رد شب را بگیرم به زلف سیاه تو میرسم...

و اگر رد دریا را بگیرم به شانه های نجیب تو میرسم .

خدایا مگذار از جبروت تو جداشوم و بر شاخه ای شکسته بنشینم.

اگر صدای تو را نشنوم اگر نگاه تو را نبینم از شکوفه هابی بهاری خالی میشوم....

وهیچ ستاره ای قدم در اتاقم نمیگذارد

خدایا نمیخواهم آنقدر بخوابم تا فرشتگان دست خالی از کنار خانه ام بگذرند.

نمیخواهم آنقدر سکوت کنم تا کلمه ها مرا از یاد ببرند ...

نمیخواهم آنقدر بنشینم تا آهوان به دشت های مکاشفه برسند،

بلکه میخواهم مثل پیامبران تو قشنگ باشم....

و آنقدر به تو نزدیک شوم که کهکشانها بتوانند روی ناخنم بنشینند...

نوشته های دیگران ()